نامه ای از 20 سال پیش

امروز یک سری کتابهای اهدایی به کتابخانه رسید که برای تصمیم گرفتن در مورد اینکه کدام کتابها برای کتابخانه دانشکده ما مناسب هست در حالی بررسی کتابها بودم که وسط یکی از کتابها یک نامه قدیمی مربوط به 20 سال پیش یعنی سال 67 رو دیدم که از طرف یک سرباز از اهواز برای دوستش در تهران فرستاده شده بود از همان نامه هایی که قبلا و در زمان جنگ سربازها برای نامه نوشتن استفاده می کردند و من موقع بچگی از این پاکت های نامه دیده بودم و متن نامه هم با یکی از  خودکار های سبز رنگ بیک که من نمی دونم هنوز هم از اون خودکارها جایی پیدا میشه یا نه ؟  من که از دیدن این نامه خیلی ذوق زده شدم ، ولی کسی که یک نامه قدیمی رو که این همه سال نگه داشته بوده حتما از گم شدنش ناراحت میشه. من خودم فکر نمی کنم هیچ نامه ای رو که به دستم رسیده باشه رو گم کرده باشم و همه رو مثل یک گنج  گرانبها حفظ کردم! و نامه نگاری به شیوه سنتی با دوستان راه دور و نه از طریق ایمیل یکی از علاقمندیهای منه که با وجود ایمیل و مسیج و … هنوز ترک نکرده ام و و دوست ندارم که ترک کنم که گاهی اوقات اطرافیانم صداشون درمیاد که ای بابا چه حوصله ای داری که راه های ساده تر برای نامه نگاری رو ول کردی با پست سنتی نامه می فرستی…!

پی نوشت : البته جای نگرانی نیست چون  ردپاهایی از صاحب نامه در کتابخانه وجود داره که فکر می کنم با کمی تلاش بشه نامه رو به دست گیرنده اصلی رسوند.

 

 اگر دوست دارین شکل نامه رو ببینید روی این و  این کلیک کنید .

دزدی در روز روشن

در دانشگاه برای کاری کلاسی  مقاله ای را آماده کرده بودم که استاد مربوط به اون درس که ظاهرا تا  اون لحظه در مورد موضوعی که من کار کرده بودم  حتی مطلبی هم نشنیده بودند، کاملا از موضوع استقبال کرده  و از من خواستند که وقت بیشتری برای اون مقاله اختصاص بدم  تا بشه اون کار رو برای چاپ در یک از نشریات کتابداری ارسال کرد. من دوباره شروع به کار بر روی اون مقاله کردم و استاد محترم هم اظهار  داشتند که مقاله را با آشناهایی که دارند در یکی از نشریات معتبر منتشر خواهند کرد. من در دیدارهایی که با ایشون داشتم پیگیر اینکه کار انتشار مقاله به کجا رسید بودم و ایشون هم حتی گفتند که این مقاله برای چاپ در یکی از نشریات معتبر اکسپت گرفته . از اون زمان تقربیا بیشتراز یک سال گذشته و من منتظر بودم که بلاخره این کار منتشر خواهد شد. ولی در کمال تعجب چند روز پیش در وبگردی در یکی از نشریه های  علمی – پژوهشی میان رشته ای  به مقاله ای با عنوانی شبیه به عنوان مقاله مذکور برخوردم که از قضا اسم استاد بزرگوارم به همراه  نام یکی دیگر از بزرگان رشته کتابداری (بدون ذکر نام من) در پای این مقاله بود، در صورتی که ایشون حتی یک ویرایش کوچیک هم بر روی این کار انجام نداده بودند و فقط و فقط کمی کلمات عنوان رو جابجا کرده بودند … در حالی که هاج و واج مونده بودم  واقعا تاسف خوردم  به  خاطر واژه  گرانمایه » استاد » ، که هستند کسانی که ارزش اونو نمی دونن و به بهایی اندک اونو می فروشن . افرادی که دوست دارند به هر نحوی که شده  ترقی کنند حتی با زیر پا گذاشتن حق و حقیقت ، حتی با زیر پا گذاشتن حقوق دیگران.

من اسمی از این دو استاد بزرگوار نمی برم چون فکر می کنم شان و مقام یک استاد خیلی بالاتر از این حرفهاست حتی اگر خودشون واقف به اون شان و مقام نباشند. ولی نمی دونم اسم اینکار رو چی میشه گذاشت؟ در حال مودبانه شاید گفت عدم رعایت حق مولف ،  و اگر با هم تعارف نداشته باشیم و نخوایم با کلمه ها بازی کنیم، دزدی در روز روشن!

–  همین مطلب در وبلاگ گروهی کتابداران ایران و نظرات سایر کتابداران

– بررسی این موضوع در وبلاگ گفتگو توسط دکتر خسروی